ای یادگار روزهای سرد پاییز

مهم نیست که اکنون دلت به هوای کسی دیگر میتپد

مهم این است که من برای همیشه تنهایم

                      درخت کوچک من به باد عاشق بود

                                                               به باد بی سامان

                                                                                     کجاست خانه باد؟؟؟

                                                                                     گجاست خانه باد؟؟؟؟

                                              دردا که تا به روی تو خندیدم

                                               در رنج من نشستی و کوشیدی

                                                                                         اشکم چو رنگ خون شقایق شد

                                                                                          آن را به جام کردی و نوشیدی

برای کشتن پرنده

تیر و کمان لازم نیست

پرهایش را که بکشی

در آرزوی پرواز روزی هزار بار میمیرد

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی                       آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی

کاهش جان تو من دارم و من میدانم                           که تو از دوری خورشید چه ها میبینی

تو هم از بادیه پیمای محبت چون من                          سر  راهت ننهادی به سر بالینی

هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک           تو هم از دامن مهتاب پر از پروینی

همه در چشمه مهتاب غم از دل شویند                     امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی

من مگر طالع خود در تو توانم دیدن                            نه تو هم آیینه بخت غبار آگینی

نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید                            که کند شکوه ز هجران غم شیرینی

تو چنین خانه کن و دل شکن ای باد خزان                   گر تو انصاف کنی مستحق نفرینی

                                                          (استاد شهریار)

امشب هم پستچی نیامد....

باید خانه را عوض کنم یا پستچی را؟؟

تو که نامه مینویسی،

مگه نه؟

خدایا،به سرنوشت بگو اسباب بازیهایت بی جان نیستند...

آدمند.....میشکنند

آرامتر