باز امشب ای ستاره ی تابان نیامدی                                            باز ای سپیده ی شب هجران نیامدی

شمعم شکفته بود که خندد بروی تو                                            افسوس ای شکوفه ی خندان نیامدی

زندانی تو بودم و مهتاب من چرا                                                  باز امشب از دریچه ی زندان نیامدی

با ما سر چه داشتی ای تیره شب که باز                                     چون سرگذشت عشق به پایان نیامدی

مگذار قند من که به یغما برد                                                      طوطی من که در شکرستان نیامدی

شعر من از زبان تو خوش صید دل کند                                        افسوس ای غزال غزلخوان نیامدی

گفتم به خوان عشق شدم میزبان ماه                                        نامهربان من تو که مهمان نیامدی

خوان شکر به خون جگر دست می دهد                                      مهمان من چرا به سر خوان  نیامدی

دیوان حافظی تو و دیوانه ی تو من                                           اما پری به دیدن دیوان نیامدی

نشناختی فغان دل رهگذر که دوش                                          ای ماه قصر بر لب ایوان نیامدی

گیتی متاع چون منش آید گران به دست                                    اما تو هم به دست من ارزان نیامدی

صبرم ندیده ای که چه زورق شکسته ای است                          ای تخته ام سپرده به طوفان نیامدی

عیش دل شکسته عزا میکنی چرا                                            عیدم تویی که من به تو قربان نیامدی

                                                در طبع شهریار خزان شد بهار عشق                   

                                               زیرا تو خرمن گل و ریحان نیامدی

باران ببار؛

     باران ببار که بارش تو اتیامی است بر زخمهای کهنه ما

     باران ببار که باریدن تو مرهمی است بر دردهای سینه هایمان

     و ترنم اشکهای تو روح خسته بیماری را از گونه هایمان بر میدارد

باران......!!!!

     من تو را ناجی فریادهایم میدانم،چرا که خیال سبز شدن را در روح خزان زده ما میپرورانی

     وعطر طراوت و شادابی را در روح آسمانی بی روح زدگیمان میپراکنی

باران.....            دوستت دارم

     چرا که تو مظهر هر پاکی و زیبایی در دنیایی

ای باران.....

     امشب با من ببار که بارش تو گلهای محبت را در دلها میرویاند

باز چشمانم باران می طلبد
 
آسمان دلم پر از ابرهای سیاه دلتنگی شده 

باز من تنهایم و در این سکوت حتی صدای ساز هم آرامم نمی کند

دل من باز کوچک شده برای آنکه نمیدانم کجاست ...!

یعنی میدانم کجاست...!

ولی غیبتش مرا می آزارد !

برای زیستن دو قلب لازم است:

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم اید تو به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب ایینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است
تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم حذر از عشق ؟ ندانم
سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نه رمیدم نه گسستم
بازگفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم اید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای دردامن اندوه کشیدم
نگسستم نرمیدم
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

امشب این خانه عجب حال و هوایی دارد                         گپ زدن با در و دیوار صفایی دارد

همه رفتند ولی باز هم این غصه نرفت                           باز این یار قدیمی چه وفایی دارد

با آرزوی 12 ماه شادی

52 هفته خنده   

365 روز سلامتی

8760ساعت عشق

525600دقیقه برکت

315300ثانیه دوستی

سلام به همه دوستای عزیز سال نو مبارک امیدوارم سال خوبی داشته باشید